Lo que ven mis ojos

Rosalia de Castro, 24 de febrero de 1837.

Adiós ríos, adiós fontes

adiós, regatos pequenos;

adiós, vista dos meus ollos,

non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,

terra donde m’eu criei,

hortiña que quero tanto,

figueiriñas que prantei.

Prados, ríos, arboredas,

pinares que move o vento,

paxariños piadores,

casiña d’o meu contento.

Muiño dos castañares,

noites craras do luar,

campaniñas timbradoiras

da igrexiña do lugar.

Amoriñas das silveiras

que eu lle daba ó meu amor,

camiñiños antre o millo,

¡adiós para sempre adiós!

¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!

¡Deixo a casa onde nacín,

deixo a aldea que conoso,

por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,

deixo a veiga polo mar;

deixo, en fin, canto ben quero…

¡quén puidera non deixar!

Adiós, adiós, que me vou,

herbiñas do camposanto,

donde meu pai se enterrou,

herbiñas que biquei tanto,

terriña que nos criou.

Xa se oien lonxe, moi lonxe,

as campanas do pomar;

para min, ¡ai!, coitadiño,

nunca máis han de tocar.

¡Adiós tamén, queridiña…

Adiós por sempre quizáis!…

Dígoche este adiós chorando

desde a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña,

si morro de soidás…

tantas légoas mar adentro…

¡Miña casiña!, ¡meu lar!